ten uroczy jak cztery pory roku vivaldiego obrazek jest z pewnością przemyślany formalnie/z pewnością gra w nim hackman/na pewno pogrywa w nim glover/i najpewniej nie w nim rytmu i lekkości jakiej po niesmowitym panie andersonie można by się spodziewać
całość jest przekombinowana/tyleż udziwnień co uproszczeń/i ostatecznie w pamięć zapada tylko upstrzona słonikami czerwona tapeta w pokoju margot. zresztą sama gwyneth paltrow w roli osowiałej dramatopisarki wypada mało przekonująco. rozumiem, że nie można pozwalać wszystkim aktorom na warsztatowe szarże, że anderson ma w tym cel, niestety tutaj ta "papierkowość" postaci, okazuje się bezmyślną szarżą ze strony... reżysera, średnio skuteczną, nazbyt wykoncypowaną strategią. zabrakło - mimo cudownie pastelowego anturażu - równie czarującej prostoty/przejrzystości tej/tych historyjek.
podczas seansu nie można oprzeć się wrażeniu, że oglądamy jakąś bardzo dobrze zrealizowaną, a jednak (kolejną) drętwą komedię na tvn-ie, czego potwierdzeniem jest obecność w filmie stillera (który w żaden sposób nie przełamuje swego ekranowego emploi)
dramaturgia to standardowo cukierkowa sinusoida, która według mnie tutaj nie do końca zagrała/mamy krzykliwe widowisko które nazbyt często skręca w stronę (nużącego) melodramatu, zaś ospały murray z grymasem rozczarowania na twarzy zdaje się mówić w filmie/o filmie więcej niż bujne/wybujałe perypetie każdego z royal'nych tenenbaumów

pozdro